श्रावणझड

श्रावणझड बाहेर मी अंतरी भिजलेला
पंखी खुपसून चोच एक पक्षी निजलेला

अभ्रांचा हुदयभार थेंब थेंब पाझरतो
विझलेला लांबदिवस चिंब होत ओसरतो

उधळ उधळ पल्वलात संगळून जळ बसते
क्षणजीवी वर्तुळात हललेले भासविते

चळते प्रतिबिंब ज़रा स्थिर राहून थिजताना
बिंदुगणिक उठलेले क्षीण वलय विरताना

रिमझिम ही वारयासह स्थायी लय धरून असे
संमोहन निद्रतुन शब्द्दाना जाग नसे

: अनिल